Terwyl ons so deur die Psalms werk word ek al hoe meer bewus van die digters se verskeie reaksies tot hulle omstandighede. Sekere van die skrywers reageer in oortuigende geloof, terwyl ander in verstommende verwardheid hulle twyfel in God se redding uitspreek. Tussen hierdie twee uiterstes is daar sommige wat glo in God se uiteindelike redding, maar onseker is oor die huidige realiteit daarvan. Dit is 'n vraagstuk wat die mensdom al vir duisende jare pla. Tog is daar 'n onderliggende waarheid waarop hierdie Psalms gebou word - God is.
Selfs in verdrukking en diepe hartseer oor ongeregtigheid kan die digter nog sê: "Die dwaas sê in sy hart: 'Daar is geen God nie.'" Dit is uiteindelik die realiteit in hierdie lewe. Elke mens moet een of ander tyd gekonfronteer word met die waarheid: God is.
In die wêreld word ongeloof geprys as rasioneel. Dit is die "moderne mens" wat nie gebind word deur sprokies en legendes nie. Tog sien ons in hulle optrede dat dit nie soveel 'n ongeloof in God is nie, maar eerder 'n woede om van God se reëls verlos te word. In Psalm 2 word die vraag gevra: "Hoekom gaan julle so tekere?" en later die antwoord "Hulle wil die juk van God en Sy Gesalfde afgooi."
Ongeloof is nie so algemeen soos dit voorkom nie. Meeste mense is soos kinders wat hulle vingers in hulle ore druk en skree wanneer hulle iets nie wil hoor nie. Hierdie ongelowiges verwys natuurlik na die ergste pyn en lyding in die wêreld, en vra dan die vraag: "As jou God so goed is, hoekom kry Sy kinders swaar?"
Die gelowiges kyk na dieselfde lyding en swaarkry, maar vra die vraag: "Wanneer gaan U ons red?" Die eenvoudige realiteit van hierdie lewe is dat ons in 'n gebroke wêreld lewe. 'n Wêreld wat deur die mens se sonde en begeertes vernietig word. 'n Wêreld wat onder die vloek van sonde verdruk word. Selfs in die tuin was die mens nie tevrede met al die ander goeie gawes nie. Nee - ons wou die verbode vrug eet. Dit was nie ongeloof wat ons oortuig het nie - dit was opstandigheid en selfregverdigheid.
Dit is moeilik om te sing met al hierdie gebrokenheid rondom ons. Ons word oorweldig met slegte nuus en word depressief in ons onveranderde omstandighede. Die lewe is gebreek en daar is geen hoop nie.
"God is - maar waar is Hy?, vra ek in wanhoop. Dan lees ek "Maar ons sien Jesus, met heerlikheid en eer gekroon, Hy wat deur sy lyding tot in die dood vir 'n kort rukkie minder as die engele gemaak is, sodat Hy, deur God se genade, ter wille van almal die dood sou ervaar. Dit was immers gepas dat Hy, vir en deur wie alles bestaan, ten einde baie kinders tot heerlikheid te lei, die Leidsman van hulle verlossing deur lyding tot volmaaktheid sou bring." (Heb. 2:9-10)
Sekere tye reageer ek met oortuigende geloof. Ander kere met verstommende twyfel. Maar in die hoogte van my geloof of in die diepte van my wanhoop, kyk ek op na Jesus. Dan sing my hart steeds uit: "Jesus is my vaste hoop. Op Hom sal ek vertrou."
My hart sing steeds: Jesus is my vaste hoop
Terwyl ons so deur die Psalms werk word ek al hoe meer bewus van die digters se verskeie reaksies tot hulle omstandighede. Sekere van die skrywers reageer in oortuigende geloof, terwyl ander in verstommende verwardheid hulle twyfel in God se redding uitspreek. Tussen hierdie twee uiterstes is daar sommige wat glo in God se uiteindelike redding, maar onseker is oor die huidige realiteit daarvan. Dit is 'n vraagstuk wat die mensdom al vir duisende jare pla. Tog is daar 'n onderliggende waarheid waarop hierdie Psalms gebou word - God is.
Selfs in verdrukking en diepe hartseer oor ongeregtigheid kan die digter nog sê: "Die dwaas sê in sy hart: 'Daar is geen God nie.'" Dit is uiteindelik die realiteit in hierdie lewe. Elke mens moet een of ander tyd gekonfronteer word met die waarheid: God is.
In die wêreld word ongeloof geprys as rasioneel. Dit is die "moderne mens" wat nie gebind word deur sprokies en legendes nie. Tog sien ons in hulle optrede dat dit nie soveel 'n ongeloof in God is nie, maar eerder 'n woede om van God se reëls verlos te word. In Psalm 2 word die vraag gevra: "Hoekom gaan julle so tekere?" en later die antwoord "Hulle wil die juk van God en Sy Gesalfde afgooi."
Ongeloof is nie so algemeen soos dit voorkom nie. Meeste mense is soos kinders wat hulle vingers in hulle ore druk en skree wanneer hulle iets nie wil hoor nie. Hierdie ongelowiges verwys natuurlik na die ergste pyn en lyding in die wêreld, en vra dan die vraag: "As jou God so goed is, hoekom kry Sy kinders swaar?"
Die gelowiges kyk na dieselfde lyding en swaarkry, maar vra die vraag: "Wanneer gaan U ons red?" Die eenvoudige realiteit van hierdie lewe is dat ons in 'n gebroke wêreld lewe. 'n Wêreld wat deur die mens se sonde en begeertes vernietig word. 'n Wêreld wat onder die vloek van sonde verdruk word. Selfs in die tuin was die mens nie tevrede met al die ander goeie gawes nie. Nee - ons wou die verbode vrug eet. Dit was nie ongeloof wat ons oortuig het nie - dit was opstandigheid en selfregverdigheid.
Dit is moeilik om te sing met al hierdie gebrokenheid rondom ons. Ons word oorweldig met slegte nuus en word depressief in ons onveranderde omstandighede. Die lewe is gebreek en daar is geen hoop nie.
"God is - maar waar is Hy?, vra ek in wanhoop. Dan lees ek "Maar ons sien Jesus, met heerlikheid en eer gekroon, Hy wat deur sy lyding tot in die dood vir 'n kort rukkie minder as die engele gemaak is, sodat Hy, deur God se genade, ter wille van almal die dood sou ervaar. Dit was immers gepas dat Hy, vir en deur wie alles bestaan, ten einde baie kinders tot heerlikheid te lei, die Leidsman van hulle verlossing deur lyding tot volmaaktheid sou bring." (Heb. 2:9-10)
Sekere tye reageer ek met oortuigende geloof. Ander kere met verstommende twyfel. Maar in die hoogte van my geloof of in die diepte van my wanhoop, kyk ek op na Jesus. Dan sing my hart steeds uit: "Jesus is my vaste hoop. Op Hom sal ek vertrou."
Rudolf